Ik neem Sander mee, een vriend/collega/roeimaatje. Hij heeft vroeger wel eens een soort orientatieloop gedaan tijdens een familiedagje, georganiseerd door een oom; maar die oom blijkt niet de minste te zijn, want Monica kent hem nog van toen. Het is heerlijk weer, en het is Moederdag. Ideaal!
Alleen is het in de auto op weg er heen even schrikken: iets vergeten. Wel een schaalverdeling op mijn nagel geplakt, lange broek gekocht, schone sokken mee, kaart bekeken, bijna alles voorbereid, alleen een niet onbelangrijk detail ligt nog op de keukentafel: mijn duimkompas. Gelukkig heeft Sander een 2e bij zich…
We gaan van start. Ik een minuut voor Sander uit, ieder voor zich. Ik ben wat verbaasd dat de start een lint heeft: nu ben ik toch nog niet verdwaald? Even later ga ik op zoek naar de 1e post, maar dat blijkt alleen een startvlag te zijn. Emitten hoeft niet, kennelijk. Kan ik meteen door naar de volgende. Ook loopt er een lang touw of lint over de grond, maar ik heb (nog) geen idee waar dat voor dient.
Kennlijk zorgt het vergeten kompas toch voor wat onzekerheid, want ik volg in eerste instantie vooral paden. Ik had, hier wel een paar honder meter kunnen besparen door waar mogelijk door te steken door witte, open stukken bos. Maar goed, de eerste 4 posten worden dan ook zonder zoeken gevonden, en dat is ook veel waard. Bij post 5 ga ik de mist in. Ik sla een pad te vroeg af, wat puur een kwestie is van concentratie. Wel heb ik snel de fout door, maar 2 man die ik net had ingehaald zijn me inmiddels gepasseerd. Post 6 besluit ik via de kortste route te zoeken, maar hier is het onderscheid tussen open en iets-minder-open bos zo marginaal, dat mijn aanvalsroute minder succesvol blijkt, maar zoveel tijd kost dat nu ook weer niet.
Onderweg naar 7, een heel lange been, gaat alles heel voorspoedig. Nog net zie ik een shortcut op de kaart, en het had wellicht nog korter gekund, maar de post wordt in elk geval direct gevonden. Als ik nou maar even had stilgestaan en op mijn kompas gekeken op weg naar 8… Eerst loop ik de verkeerde kant op, oost in plaats van zuid, vind een pad dat ik niet verwacht, herorienteer, en zie vervolgens een beekje over het hoofd. Dat kost me kostbare tijd! Nou blijkt wel dat iedereen ongeveer dit beekje mist, maar toch.
Hierna gaat het weer van een leien dakje: rechte lijnen waar het open is, af en toe een pad, niet te lang zoeken, en onderweg naar 12 het mulle zand onder de hoogspanningsmasten ontweken, omdat dat alleen maar vertraagt. Al had ik achteraf, zo blijkt, van 10 naar 11 het zelfde beekje, dat daar kennelijk een stuk smaller is, wel kunnen oversteken, wat fors gescheeld had. Post 12 is lastig te vinden, gezien het aantal mensen dat door de struiken struint, maar ik zie hem zo! Net als 13.
Maar dan slaat de vermoeidheid toe: Post 14 loop ik voorbij, en daar moet ik fors cirkelen om hem te vinden (kennelijk van de koers geraakt door het dichte struikgewas aan de rand van de open strook), en 15 gaat al helemaal de mist in. Ik zie wit op de kaart aan voor een open plek en geel voor weet ik wat. In elk geval denk ik niet na. Ook herorienteren blijkt op dit stukje lastig. Gelukkig roept iemand “HIER!” en zo weet ik de post toch te vinden.
Niet via de kortste, maar wel de zekerste route, ga ik naar 16. Zo blijkt wel dat je andere beslissingen neemt naar gelang het succes waarmee de vorige posten werden gevonden.
16, 17, en de finish zijn simpel, al verstap ik me op een omgevallen boom, wat een joekel van een blaar oplevert. Maar ik ben er! Het is gelukt! Mijn eerste overdag-orientatieloop! Best een uitdaging, in het licht!