Deze zaterdag, 15 oktober, precies een maand na de vorige training, vond de 2e KOVZ OL-training plaats. Dit keer in de Bestse Bossen, startend bij Joe Mann. Daarmee was het verzamelpunt in elk geval een stuk makkelijker te vinden. Maar de training werd er niet voorspelbaarder op, en dat was mooi!
Een origineel stukje werk van Peter Bleyens, die dit keer voor elke loper een eigen route had gemaakt: op de kaart die ik kreeg stond dan ook, in het bekende magenta, mijn eigen naam! En ieder ander had zo zijn persoonlijke kaart.

De kaart voerde langs 13 controleposten, letter-pons-tangen dit keer, maar voor iedereen in een andere volgorde; zo konder er 622702080 lopers meedoen, met ieders route een eigen lengte, gerangschikt naar niveau.

Maar dat was nog niet alles: de posten stonden niet op de kaart. Ook niet een beetje. “Hoe je ze dan kon vinden?”, vraag je je af. Simpel: wat wel op de kaart stond was de te volgen route, heel precies ingetekend, zoals je die ook zou lopen als je de genoemde posten aan zou doen als je wist waar ze lagen. En vervolgens, door slim te redeneren -“Waarou zou hij hier nou van het pad zijn gegaan? Omdat er wat ligt, toevallig?”- kon je achterhalen waar een post zou moeten zijn, in combinatie met de bekende control-description sheet de we allemaal vooraf gekregen hadden. Stond daar bijvoorbeeld dat de volgende post op een heuveltje moest liggen, dan kon je dat weiland overslaan met zoeken, en pas bij het relief in het terrein gaan zoeken.

En dat was juist de opzet van de training: het stoplicht principe, groen – oranje – rood, ruw orienteren – zorgvuldiger – fijn orienteren. Na een paar posten herkende je dat goed op de ingetekende kaart.

Dat was althans de theorie. In de praktijk was het soms nog best lastig om het onderscheid te maken tussen “de lijn van de snelste route richting de volgende post”, dwars door bos tussen twee paadjes, en “fijn-orienteren van het pad naar de vlag”, als je al vlakbij was. Zeker op het end ben ik daardoor in eerste instantie twee posten voorbij gelopen, en, vooral omdat ik de indruk had dat ik al lang niets meer was tegengekomen, ben ik teruggekeerd om ze te gaan zoeken. Wat terecht bleek.

En dit is het resultaat, waarop het geel van het stoplicht alleen ontbreekt, maar groen en rood duidelijk te zien zijn, als “hollen” en “stilstaan”. Zo’n beetje.

Achteraf had mijn route wel wat langer gemogen. Ik was, na A3, de eerste die terug was op de parking (alleen stond mijn laatste punt niet op de kaart, dus kon ik die nooit vinden). Wellicht met de 21 km van vorige week nog -conditioneel gezien- in de benen, had ik wat extra lucht onderweg om te blijven sprinten. Dat wordt dus een mooi seizoen, als ik dat vast kan houden. Maar omdat er nog tijd genoeg was kon ik er een paar km aanvast plakken om de posten in te gaan halen, dan hoefde Peter dat niet allemaal zelf te gaan doen. Overigens nog best een klus, want als je vanuit de andere richting komt zien de verstopplekken er totaal anders uit en kon ik helemaal opnieuw gaan zoeken.

Ik kijk alweer uit naar de volgende training: Memoriseren en Visualiseren. Als dat maar goed gaat…