Al Jaren wilde ik een keer meedoen aan de Posbankloop (de oriëntatieloop, niet het rondje achter elkaar aan hollen met dezelfde naam later in het jaar). Maar telkens paste het niet in de agenda’s. Nu ook niet helemaal, met een week werk in San Jose (CA) voor de boeg, maar met wat wrikken viel het tussen de andere weekendprogrammaonderdelen te wurmen. Eindelijk…

Wat maakt de Posbankoriëntatieloop dan zo interessant, vraag je je af? Het is een van de weinige wedstrijden op Nederlandse bodem met significant reliëf. Niet van die heuveltjes die leuk zijn om je op te oriënteren, maar echte kuitenbijters die je dwingen goed op de kaart te kijken bij het kiezen van de slimste route, om niet zozeer kilometers, maar vooral hoogtemeters uit te sparen. Met zoveel stijg- en daalbewegingen leent dit zich vervolgens uitsteken voor een analyse van hoe ik liep, en of het beter had gekund. Want op zich was het weliswaar goed genoeg (ik won de wedstrijd), maar na het lezen van dit schrijven weten alle tegenstanders de volgende keer ook hoe het moet.

Het begon met het bekijken van een oude kaart van het gebied. Ik was hier nog nooit geweest, maar digitaal kan je je alvast voorbereiden door de kaarten van eerdere wedstrijden te bekijken, maar ook bijvoorbeeld door eens een ANH2 reliëfkaart op te zoeken, om een idee te krijgen van de topologie. Zo viel me op dat de Posbank in feite een soort half weggespoelde zandflank is, met een typische boom-structuur van geulen die van boven naar beneden lopen, en zich telkens samenvoegen tot bredere en diepere geulen. Deze kennis helpt wel om het hoogtelijnen patroon vorm te geven in je hoofd.

Bij de Posbank loop is het niet toegestaan van de paden af te gaan, omdat ze door Nationaal Park Veluwezoom heen loopt. Dat betekent dat je doorgaans maar een beperkt aantal routekeuzes hebt. De kortste is meestal wel snel te identificeren, maar het is dan de vraag of dat ook de snelste is. Loopt een route die misschien iets langer is over de hele lengte geleidelijk omhoog, maar gaat de kortere eerst omlaag, en daarna noodgedwongen verder omhoog, dan is dat niet altijd sneller. Omhoog loopt iets langzamer dan vlak, en omlaag loopt weliswaar weer iets sneller, maar niet zoveel dat het elkaar opheft. En als het afdalen te steil gaat, wordt het zelfs weer langzamer dan vlak vooruit.

Laten we eens inzoomen op een paar interessante keuzes. Nou ja, eigenlijk op alle benen waar wat te kiezen viel, want veel waren keuzevrij, dat wil zeggen, er was daar, met het gegeven dat je niet van de paden af mocht, maar 1 reële mogelijkheid.

Maar het begon al meteen goed. Tijdens de route naar post 1 had ik mooi de tijd om wat vooruit te werken, zodat ik tot post 5 min of meer in mijn hoofd had zitten wat ik ging doen, voor ik goed en wel van de verharde weg af was. En van 1 naar 2 waren er meerdere opties.

Het lijkt soms visueel bedrog, als je iets voorbij een post moet lopen om er te komen, terwijl een andere route weliswaar meer slingert, maar wel in de buurt van de post in sterkere mate in de richting van de paarse lijn loopt (de lijn tussen de cirkels 1 en 2 in dit geval): dan lijkt de route die meer in de richting van de post ook daar aankomt korter. maar met de rechter optie op het kaartje hier naast leek het alsof ik wat meer zou moeten stijgen en dalen bij de zigzag in het pad, maar achteraf zie ik dat ik juist een flinke klim had op het eind die de alternatieve route niet had. Het verschil in afstand echter was 54 meter, in mijn voordeel, en dat maakt die 6 meter extra klimmen meer dan goed.

Door met been 5-6. Ik besloot om de rechter route te volgen omdat die minder hoogtemeters leek te maken. Als was het best lastig om te bepalen (zonder de tijd te nemen om stil te staan en eens goed naar de kaart te kijken om lijntjes te tellen). Het leek in elk geval een simpeler route, met minder keuzes (en potentiele fouten). Niets bleek minder waar, want toen ik het pad naar links pakte bleek dat toch sterker te stijgen dan ik dacht, en ook liet nadat ik weer rechtsaf was geslagen, het volgende pad aan mijn rechterkant wel erg lang op zich wachten. Achteraf zie ik dat ik een -best duidelijk- pad heb gevolgd dat niet op de kaart stond; geen vee-pad in elk geval.

Als je nu het hoogteprofiel analyseert lijkt het er op dat de blauwe route een stuk minder stijgt. Maar hij daalt toch ook wel een flink stuk. Rekenend kom ik op 2 meter minder klim en 4 hoogtemeters minder. En de afstand? Ik had 16 meter uitgespaard. Daar win je geen wedstrijd mee.

Dan 6 naar 7: de noordelijke route lijkt in eerste instantie korter. En dat is die ook. De 16 meter die ik net uitspaarde liep ik hier dan weer langer. maar daar staan 8 meter minder klimmen tegenover. Dat is wel 16 meter omlopen waard, denk ik.

Vanaf post 9 liep Dirk Goossens vlak achter mij aan. Ik probeerde hem van me af te schudden, maar zoals zo vaak, is het, als de ander geen fouten maakt, een voordeel om iemand te volgen, met oriënteren. Tot we onderweg van 11 naar 12 een fout maakten. Ik liep voorop, maar vlak voor post 12 zag ik een pad dat van links de helling af kwam, en naar rechts weer op liep.

Tot nu toe klopten alle paden op de kaart uitstekend; nergens ontbrak wat of liep wat te veel (hoewel, was ik dat pad tussen 5 en 6 alweer vergeten?) dus ging ik er van uit dat hier 12 zou moeten staan. Er was wel een kuiltje (zoals er moest liggen volgens de postomschrijving) in deze hoek, maar dat was wel een erg minimale, en een symbool op de postomschrijving moet ook altijd op de kaart staan, anders mag deze niet gebruikt worden. Dus ik had beter kunnen weten, maar omdat Dirk even later ook liep te zoeken op deze kruising, gaf ik het niet te snel op. Anderhalve minuut kostte deze vergissing me.

Maar was dit ook de kortste route, of had ik beter het meer zuidelijk gelegen pad kunnen kiezen? Het antwoord luidt overduidelijk: neen, driewerf neen! Dat andere pad was 69 meter om, en bovendien zou ik weer 8 meter hebben moeten klimmen in plaats van monotoon naar de post te dalen. Daar staat wel tegenover dat ik in anderhalve minuut wel 150 meter om had kunnen lopen, als ik daardoor niet op de verkeerde plek naar een post had lopen zoeken. Maar ja, achteraf valt de appel altijd minder ver van de boom.

Conclusie: ik heb lekker gelopen, en best aardige keuzes gemaakt. En in dit schitterende terrein was het een feestje om te mogen oriënteren. En het mooiste van alles? Napraten in het huiskamer CC bij Dirk Zwikker, met een door Sadie zelf gebakken plak energy-kruidkoek. Wat een onvergetelijk evenement!