Het seizoen is weer begonnen! En ik heb er zin in. Zo veel zelfs dat ik een aantal collega’s enthousiast heb gemaakt, om een keer mee te doen, maar natuurlijk ook om vaker dan eens te gaan oriëntatielopen. Dat eerste is gelukt, dat tweede hopelijk ook. En laten er meer volgen.

Helemaal fit was ik niet gestart. Niet alleen omdat ik 20 km op de fiets tegen de wind in naar de start was gereden, maar ook omdat ik alweer een tijdje niet had gerend. Direct na de start liep ik tegen een tak, wat een zeer oog opleverde. Volgende keer een veiligheidsbril op?

Op weg naar de 4e post liep ik hopeloos te verdwalen. Er bleken wel meer moeite mee te hebben, maar het is toch zonde. Zeker als het drie pogingen met her-oriënteren kost. Dan had ik het net zo goed de 1e keer meteen goed kunnen doen.

Dat was post 4. Naar 5 ging prima, maar op weg naar 6 heb ik wel een hele lange route gekozen. Daar staat wel tegenover dat het prima doorliep over de paden, en ik geen tijd met zoeken heb verloren, maar de rechte lijn was toch sneller geweest, zeker omdat er een goede stoplijn achter 6 lag in de vorm van het open terrein.

Een paar posten ging het goed, tot ik op weg van 8 naar 9 een 90°-fout maakte. En hopeloos van de kaart af liep. Even zag ik een jagersstoel die ik ook op de kaart herkende, maar dat bleek een andere te zijn. Kostbare minuten tikten voorbij.

Nadat ik weer op het juiste spoor, en vooral op de kaart, dacht te lopen, kwam ik op een gegeven moment Ralph tegen, en vertelde hem van mijn buiten-de-kaart avontuur. Des te verbaasder was ik toen hij zei dat we er op dat moment net af waren: ik had nog steeds niet de juiste plek op de kaart gevonden.

Vanaf dat moment nam ik geen risico’s meer. Ik besefte dat ik niet scherp genoeg was om geen fouten te maken, en dan kan je ze maar beter vermijden. Maar het was al geschied: ik was moe geworden van de extra kilometers, en dan kom je in een vicueuze spiraal. Zo gingen er nog een paar dingetjes fout, en kwam ik redelijk uitgeteld bij de finish aan. Maar zo te zien wel opgelucht dat ik hem, zonder enige post te missen, had gehaald.

Toch een interessante loop. Vooral een pittige, vond ik, want sommige posten waren echt goed verstopt in de natuurlijke schuilplaatsen die het terrein bood. Het leek wel geocaching. Tel daar bij heel veel micro-relief en een overvolle kaart, en ik zie al snel door de bomen het bos niet meer. Maar aan de andere kant was het ook wel een nieuwe uitdaging: op een kaart zo vol controleposten en relief-lijntjes uiteindelijk alles vinden. Zodat ik toch voldaan in de enorme tent die de organisatie geregeld had terugkeerde.

Wat heb ik geleerd? Dat ik moet inschatten welke risico’s veilig zijn en welke niet. Want eigenlijk zie ik tevoren al vaak dat een post lastig gaat worden. Dikwijls gok ik er dan op dat het ter plekke wel duidelijk wordt, en ik de post zie staan. Soms heb ik dan geluk, maar ook vaak blijkt het slecht uit te pakken. En dat betekent dat ik toch vaak tevoren het juiste gevoel heb, of het lastig wordt of niet, maar niet altijd passend reageer. Dat kan beter.

Naderhand volgde nog een kleine challenge om de uitslagen uit de Helga-laptop te krijgen, want er was iets mis gegaan. Maar uiteindelijk is dat, met hulp van wat Matlab, gelukt, wat weer een hoop inzicht opleverde in de gebruikte appratuur en programmatuur. Ook leuk, en leerzaam. Volgende keer maar eens zelf achter de secretariaat-tafel gaan zitten.