Nacht Galbergen heette deze “omloop”. Ik was best laat, maar dat deerde niet. Want bij de start was het droog. Er kwam al wat mist opzetten, waardoor de bundel van mijn zaklamp zich mooi aftekende door het bos. Niet handiger, wel gunstiger dan met een hoofdlamp qua strooilicht in je blikveld.
De eerste post liet zich makkelijk vinden, hoewel het wel duidelijk was dat dit gebied door de overmaat aan paadjes, zowel in het echt als op de kaart, lastiger zou worden dan bij mijn vuurdoop twee weken eerder. De volgende post was ook goed te doen, al vond ik die niet met de kaart, maar op richtingsgevoel, geholpen door een krachtige LED -en verse batterijen- en een goede reflector op de post. Het was vooral de kunst de kortste route over het fijnmazige netwerk van paadjes te vinden. Terwijl ik toch vooral over lijnen op de kaart liep, leek het of links en rechts lichtbundels dwars door het bos me voorbij snelden. Hoe doen ze dat toch zo snel tussen al die takken door? Zo veel ervaring had ik nog niet.
Weer volgden een paar posten die goed te vinden waren. Ik had een schaalverdeling gemaakt, met mijn gecalibreerde paslengte op 1:5, 10 en 15 duizend, maar deze kaart vroeg om 1:7500. Gelukkig de helft van 1:15000, en door 2 delen lukt ook al rennend. En dat werkte verbazingwekkend nauwkeurig. Alleen was het touwtje waarmee de schaal om mijn pols hing te kort, zodat ik hem niet makkelijk kon gebruiken tegelijk met de kaart. De volgende keer draag ik versie 2.0, aan een elastiekje.
Maar toen kwamen er drie posten die weliswaar dicht bij elkaar lagen, maar toch uiterst goed verstopt waren tussen het verduisterde groen. De ene na de andere loper schoot me voorbij, en duizelig bleef ik achter, tot het kompas me redde. Nu een paar lagen benen, waarvan een dwars door een verboden terrein. Linksom of rechtsom leek niet uit te maken, maar mijn keus vroeg wel om een doorsteek door een ander, openbaar perceel. En daar ging het mis, waardoor ik anders uitkwam dan gedacht. En, me daar nog niet van bewust, koos ik bij de volgende kruising de weg rechtsaf, in de vooronderstelling dat ik al een pad verder was. Een huis links, dat klopte met de kaart. Maar ook en rechts, en die zou er niet moeten zijn. Zou ik dan toch verdwaald zijn? Het kompas er bij, wat me, met de gevonden bebouwing, weer helemaal anders op de kaart zette. Herorienteren dan maar. Nauwkeurig peilen van de wegen die op het kruispunt uitkwamen (een stratenboek was handiger geweest, want ze hadden gewoon namen), leverde maar één oplossing op de kaart op. Dat moest het zijn!
In volle sprint naar het volgende punt, alsof ik vijf minuten goed kon maken door flink te versnellen. Dat is het leuke: de tijdsdruk motiveert tot hard lopen om de tijd van het zoeken te compenseren, en de energie die dat kost zet weer tot het zoeken van de snelste route. Twee hersenhelften, waarvan de ene op zeker wilde spelen en paden aanhouden, en de andere de verloren tijd wilde inlopen door overal dwars doorheen te schichten, moesten het onderling uitvechten. Het resultaat bleek niet altijd voorspelbaar. De mist werd intussen nog wat dichter. Toch vond ik de daarop volgende paar posten onverwacht snel.
Bijna was ik bij de finish, toen het toch nog even lastig werd. Nog slechts 3 posten, verdeeld over een zandvlakte, voor mijn gevoel zonder veel referentie in het terrein, te gaan. Door de mist was de aanvankelijk zo behulpzame hoogspanningsleiding, die boven een fors deel van het bos hing, niet meer te zien, en het verschil tussen een eenzaam bosje en de bosrand was alleen waar te nemen door tot vlak er bij te lopen. Dan maar even door naar twee markante gebouwen die achter de post lagen; midden van de muur zoeken, loodrecht daar op, meten, passen tellen, en mijn tenen stootten ineens tegen de post – zo vond ik de twee-na-laatste. Met de kiezen op elkaar scheurde ik naar de laatste twee, waarna de finish me met een rode knipperende LED afvlagde. Hoera! Alles gevonden!
Niet echt de snelste tijd, maar wel weer erg veel plezier gehad! De Leffe heb ik moeten laten staan, want ik was met de auto, maar ik heb nog een hele tijd staan napraten met een aantal andere lopers, in de 3e helft. Erg gezellig en leerzaam.

Maar met ervaringen met als titel Nacht der Nachten, Georidders by Night, Batteries not Included, King of Kings, Waardeloos, en 666 (google er eens naar), leek me dat geen probleem. Hoewel, dat was allemaal met een GPS en reserve batterijen, en met minstens drie man sterk. Dit zou wat anders worden. Spannend!
Om niet geheel onbeslagen ten ijs te komen surfte ik de diverse sites over orientatielopen af, en merkte al gauw dat de legenda van de gebruikte kaarten anders was dan wat ik van stafkaarten kende. Een handig zelf-geplastificeerd kaartje met een OL-legenda -je moet iets aan voorbereiding doen om je zelfvertrouwen hoog te houden- bleek, eenmaal in Riethoven aangekomen, op de keukentafel te liggen. Maar ter plekke viel het mystery-gehalte gelukkig best mee, en werden me de handvol gebruikte symbolen uitgelegd. Toch wel wat overweldigd door alle professioneel ogende uitrustingen om me heen, van bouwlampen op het hoofd, tot scheenbeschermers, en kompassen als 6e vinger aan een hand, startte ik, weliswaar in de juiste richting, maar met een gevoel voor afstand dat op wandeltempo gebaseerd was, zodat ik de eerste paar afslagen prompt voorbij liep. Er gingen zomaar geen 100 maar slechts 60 passen in een hectometer. Schiet op zich lekker op, tot je ontdekt dat je de helft weer terug kan; telt de ruimte tussen die twee bomen ook als pad? Volgens de kaart kennelijk wel. 1:10000 is echt heel groot!
Maar na een paar posten gevonden te hebben zat de schik er goed in, en voor ik het wist stond ik hijgend, maar stuiterend van enthousiasme bij de finish. Dat halverwege mijn zaklamp er mee op was gehouden, en slechts mijn hoofdlampje dat ik normaal gebruik om nog wat te lezen in de tent de ontbrekende reflectoren verlichtte deed er niet toe: kwestie van wennen aan het donker, en veel wortels eten. Dit smaakte naar meer!
Ik heb nog wat nagepraat, en besloot die week nog lid te worden van KOVZ, want dit zou zeker niet bij een eenmalig rondje door een donker bos rennen blijven. Twee weken later reed ik door de regen naar Mol.
Hier kan je de uitslagen zien in een uiterst mooi gemaakte viewer: .
En hier de route: